شهادت؛ زبان مشترک ایران ما 

وقتی زخم موشک‌های صهیونیستی بر پیکر تهران نشست، نه‌تنها ساختمان‌ها که دل‌های بسیاری فرو ریخت. در میان این ویرانه‌ها، گل ‌نیلوفر هنرمندی شکفت که نامش تا ابد در تارک تاریخ این سرزمین خواهد درخشید. نیلوفر قلعه‌وند مربی پیلاتس که همراه پدرومادرش در آتش کینه دشمن سوخت،اکنون به نماد اتحادمقدسی‌ تبدیل‌شده که دشمن ازآن‌هراسان است. 
نشریه «صدای ایران» وابسته به دفتر رهبرمعظم انقلاب، درشماره اخیر خودتصویری ازشهید نیلوفر قلعه‌وند را بر صفحه اول نشاند؛ تصویری که چونان آیینه‌ای، تمامی ادعاهای پوشالی رادرهم شکست.این مربی پیلاتس، با آن پوشش به اصطلاح «غیرقابل قبول» برای جماعتی، اینک به علامت سوالی بزرگ دربرابرتمامی ‌خودی‌سازی‌‌های دروغین تبدیل شده است. گویی شهادت او و پدر ومادرش،پیوندی ناگسستنی میان او و تمامی مردم این سرزمین برقرار کرد. این عکس فریاد می‌زند که ‌شهادت‌ هیچ مرزی نمی‌شناسد؛ نه جنسیت، نه پوشش،نه عقیده.شهید،شهید است؛چه در میدان نبرد، چه در آغوش میهن. 
او دیگر فقط ‌نیلوفر‌ نیست. او ‌دختر ایران‌ است اما دریغ و افسوس که برخی چشم بر این تجلی وحدت بسته‌اند و همچنان بر طبل توخالی ‌خودی و غیرخودی‌ می‌کوبند؛ گویی درنیافته‌اند که حجاب، پیش از هر چیز مسأله‌ای فرهنگی و باوری است. رهبر حکیم انقلاب تأکید کرده‌اند: «آن کسانی که حجاب را به‌طور کامل رعایت نمی‌کنند اینها را نباید متهم کرد به بی‌دینی و ضدانقلابی... اینها بچه‌های خودمانند، دخترهای خودمانند».(۱۴۰۱.۱۰.۱۴)‌ و در جای دیگر فرموده‌اند: «پذیرای جوان‌ها باشید. با روی خوش هم پذیرا باشید... مدارا کنید».(۱۳۹۱.۷.۱۹)‌ 
این است منطق حکیمانه، مهربانی و همدلی، نه برخورد چکشی. آنجا که باور مردم همراهی کند، مسأله حل می‌شود. جنگ اصلی، جنگ بر سر فرهنگ است، نه جنگ بر سر پوشش.
​​​​​​​برخی شبهه می‌افکنند که این شهید، شهروندی عادی بود و شما او را مصادره می‌کنید و ادعا می‌کنند که ‌اسرائیل با ایران دشمنی نداشت. باید گفت‌ مگر کشتار مردم بی‌پناه و ورزشکاری در خانه‌اش‌ جنایتی نابخشودنی نیست؟ آیا شهادت او‌ عریان‌کننده چهره خون‌آشام رژیم صهیونیستی نیست‌ و آیا این همان دشمنی دیرینه‌ای نیست که از همان ابتدای انقلاب، هسته‌های دانشجویی ما را به گلوله بست و اکنون سفیران‌مان را به شهادت می‌رساند؟ 
تاریخ‌ دروغ نمی‌گوید. مصادره به مطلوب‌ آنجاست که خون شهید را به‌پای حساب‌های سیاسی بنویسند، نه آن‌که از خون او‌ درخت وحدت و بیداری برویانند.  نیلوفرها می‌میرند تا ایران بماند. ایران، نه از آن یک گروه یا یک جریان بلکه از آن همه است؛ از آن دختری با حجاب برتر، تا دختری که روی کلاهش «نیویورک» هک شده. جمهوری اسلامی اگر اسلامی است، به پایمردی همه این مردم است‌ و اگر قرار است بماند، باید ظرفیتی به وسعت تمامی این مردم داشته باشد.